เปิดเทอมแล้วววววววววว :)

เปิดเทอมมาได้  หลายอาทิตย์แล้ว ^-^ คิคิ ตอนนี้กำลังทำการบ้านอยู่ เลยแว้บมาส่องบล๊อกแป๊บนึง >,<
ตอนกลับมาจากรร.ไปเดินตลาดนัดกับคุณพ่อ ซื้อหนังสือการ์ตูนมือสองมาหนึ่งเล่ม :-D โอ๊ะ โอ.... ต้องไปทำการบ้านต่อแล้วล่ะ เดี๋ยยววันหลังจะมาอัพใหม่น้าาาา :)  BYE!

29/11/2011

หลังจากที่ไม่ได้อัพบล๊อกมานานเว่อร์ -,.- ฮี่ๆ สำหรับเรา Blog ก็เหมือนไดอารี่ออนไลน์ คิคิ บันทึกเรื่องราว ,  บทความ อ่า ... คราวหลังจะพยายามมาอัพบล๊อกบ่อยๆ :) มันสนุกดีนะ ที่ได้เห็นคำพูดของเรา อยู่ในเว็บ ,, ^___^ ตอนนี้มาเที่ยวบ้านคุณยาย อาทิตย์หน้าก็จะเปิดเทอมแล้ว หลังจากเลื่อนมาตั้งนาน (เพราะน้ำท่วม)  คิดถึงเพื่อนๆ Coffe Milk♥  ไม่รู้จะพิมพ์อะไรแล้ว ...  BYE   BYE 

Sunnah ;)

As My heart Demand You ตราบเท่าที่หัวใจเรียกร้อง...

As My Heart Demand You ตราบเท่าที่หัวใจเรียกร้อง... ชีวิตของเขา  เกิดมาสมบูรณ์แบบ  หน้าตา ทรัพย์สิน ครอบครัว หน้าที่ ความสามารถ ทั้งๆที่.....มีทุกอย่าง.... แต่ทำไม รู้สึกว่าหัวใจ ขาดอะไรบางอย่างไป "แม่ครับ....ความรักคืออะไรเหรอ" เสียงใสๆของเด็กชายตัวน้อยวัยไม่เกินสามขวบ ดวงตาสีนิลทอประกายใสซื่อปนสงสัย ใบหน้าอ้อนๆที่อยาก ได้คำตอบนั้นทำให้ผู้เป็นมารดาเผยรอยยิ้มขันๆด้วยความเอ็นดู ก่อนจะอุ้มลูกชายตัวน้อยขึ้นมานั่งไว้บนตัก ก่อนจะก้มหน้าลงไปถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.... "แล้วลูกจะอยากรู้ไปทำไมล่ะลีโอ....หืม" "ก็เห็นคนเค้าพูดกัน เมล่ายังบอกผมเลยว่าอยากให้ผมรักเมล่ามากๆ ผมเลยสงสัยว่าความรักมันคืออะไรกันแน่" น้ำเสียงใสบริสุทธิ์กับคำตอบนั้นทำให้เรลล่าหัวเราะออกมาเบาๆ "ความรักคืออะไรงั้นเหรอ....ความรัก....คือสิ่งที่ทำให้คนสองคนผูกพันกันทางจิตใจ บางทีอาจจะไม่ต้องพูดออกมาก็เข้าใจได้ มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดเลยล่ะ..." "แล้วความผูกพันคืออะไรครับคุณแม่..." เสียงใสๆยังซักในสิ่งที่ตนเองสงสัยต่อไป นายหญิงแห่งรัฐดาโรก้าลูบหัวลูกชายเบาๆด้วยความรักใคร่ "อืม...คุณแม่อธิบายเดี๋ยวลีโอก็ซักต่ออยู่ดี....คุณแม่ว่าให้ลีโอหาความหมายของมันเองดีกว่า นิยามความรักมันไม่ตายตัวหรอกลูก....ต่างคนต่างเข้าใจความรักต่างกัน....ไว้วันนึง...ลูกก็จะเข้าใจเองว่ามันคืออะไร" "สักวันนึงเหรอครับคุณแม่...." "ใช่ครับ...สักวันหนึ่ง....เอาเป็นว่าลีโอรู้แค่ว่าตอนนี้คุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็พี่ไทม์ ทุกคนที่อยู่รอบกายลีโอรักลีโอนะครับ..." "ครับ....ผมก็รักทุกคนเหมือนกัน..." สักวันหนึ่ง.....งั้นเหรอ..... ร่างของเด็กหญิงผมสีแดงเพลิงยาวสลวยไปตามสายลมที่วิ่งไล่จับนกอย่างสนุกสนานโดยไม่ดูอะไรรอบกายวิ่งมาชนร่างของเขาแล้วกระแทกลงไปกับพื้น ลีโอรีบหันกลับมาดูร่างของเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ร้องไห้งอแงไม่หยุดแล้วรีบคุกเข่าลงไปดูอาการคนตรงหน้าทันที.... "เป็นไรเปล่า..." ไม่มีคำตอบนอกจากเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเด็กน้อยยิ่งทำให้เด็กชายใจเสียมากขึ้น ก่อนจะหาคำปลอบให้เด็กสาวหยุดร้องไห้โดยเร็ว "อย่าร้องไห้สิ...ท่านพ่อบอกว่าลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง" เด็กผู้หญิงตรงหน้าเขาก็ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด เด็กชายตัวน้อยหันซ้ายขวามองหาเผื่อจะมีคนช่วยได้บ้าง...แต่แล้วก็ไม่พบ สุดท้ายเลยเอามือทั้งสองข้างวางบนไหล่ของเด็กหญิงก่อนจะเขย่าร่างบางนั้นเบาๆ "นี่ๆเธอ....หยุดร้องนะ เราสัญญาว่าจะเล่นด้วย" ได้ผล....เด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้าเปื้อนคราบน้ำตานั้นขึ้นมา ดวงตาสีแดงเพลิงสดใสแม้ตอนนี้จะเลอะคราบน้ำตา ก่อนที่เสียงใสๆจะเอ่ยถาม "จริงๆเหรอ....จะเล่นกับฉันเหรอ แต่นายต้องไม่แกล้งฉันนะ" "แน่นอน.....หยุดร้องไห้นะ เราไม่แกล้งเธอหรอก...ไม่ทำให้เธอร้องไห้แน่ๆ..." "สัญญานะ..." "เราสัญญา..." ลีโอรับคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น รอยยิ้มหวานเจี๊ยบจากใบหน้าของเด็กหญิงถูกส่งมาให้ ก่อนที่เสียงใสๆจะเอ่ยถามต่อ.... "นายชื่ออะไรเหรอ..." "เราชื่อลีโอ แล้วเธอล่ะ..?" "เราชื่อเฟ....อุ๊ย พ่อแม่เรียกเราแล้ว เราไปก่อนนะ ไว้เจอกันนะ ลีโอ..." พูดจบเด็กสาวรีบวิ่งออกไปทางทิศตรงข้ามทันที ก่อนจะหยุดชะงักแล้วหันกลับมาโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มหวาน เด็กชายตัวน้อยโบกมือพลางยิ้มกลับ... สัญญาครั้งแรกในชีวิตของลีโอ ฟรานเชสก้า.... คำว่า 'ว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐดาโรก้า' ทำให้เขาต้องเรียนรู้อะไรมากมายมากกว่าเด็กทั่วไปที่ควรรู้....เมื่อกาลเวลาผันแปร จากเด็กชายตัวน้อยกลายเป็นชายหนุ่มผู้เงียบขรึม รอยยิ้มที่สดใสที่แจกจ่ายให้ผู้อื่นอยู่เสมอๆ กลายเป็นผู้ที่เฉยชา.... เขาเติบโตมาด้วยฐานะที่ดีเยี่ยม เกียรติยศแห่งฟรานเชสก้า ความสามารถที่ไม่ด้อยกว่าใครในรุ่นเดียวกัน หน้าตาที่ใครๆบอกว่าเป็นหนุ่มรูปงาม มีผู้หญิงมากมายรอยล้อมให้เลือกไม่ซ้ำหน้า... ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบไปหมด... ทั้งๆที่ผู้หญิงสวยๆให้เลือกมากมาย หลายคนความสามารถดีพร้อม หลายคนหน้าตาเด่นไม่รองใคร หลายคนฐานะร่ำรวยเศรษฐี หลายๆคนคุณสมบัติพร้อมทุกประการ.... แต่ไม่รู้ว่าทำไม....เขาถึงไม่เคยสนใจ.... เพราะทุกครั้งที่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาใกล้ชิด....หัวใจกลับบอกว่า....ยังไม่ใช่.... ' สักวันหนึ่ง...ลูกจะเข้าใจความหมายของคำว่าความรักเอง.... ' แล้วสักวันหนึ่ง.....จะอีกนานขนาดไหนกัน...... ร่างของหญิงสาวผมสีดำสยาย นัยน์ตาสีดำประกาย รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหวานคุ้นตาก้าวขึ้นมาบนเวที ท่าทางของเธอดูคุ้นตาราวกับว่าเคยเจอกันที่ไหนสักแห่งในความทรงจำหยุดสายตาของเขาเอาไว้ให้คงที่.... เธอคือใครกัน....ราวกับว่าเขาเคยเจอมาก่อน... "จ้องไม่วางตาเลยนะลีโอ....หึหึ" เสียงกระซิบพร้อมด้วยน้ำเสียงหัวเราะราวกับรู้ความลับของเขาจาก ไมล์เอล เดอ คูลนิ่ง ชายหนุ่มหน้าตาดี ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนตายและองครักษ์ประจำกายของเขา ทำให้เขาต้องหันกลับไปส่งสายตาดุๆห้ามปรามไว้ "พูดมากน่าไมล์..." "เปล๊า....ไม่มีอะไร...แค่ไม่เคยเห็นนายจ้องผู้หญิงคนไหนได้ขนาดนี้เท่านั้นเอง" เพื่อนซี้เขาพูดทิ้งไว้แค่นั้นพร้อมกับรอยยิ้มเลศนัยก่อนจะหันกลับไปสนใจบนเวที สายตาของชายหนุ่มมองตามเพื่อนสนิทขึ้นไป.... ณ ที่แห่งนั้น หญิงสาวผมดำกำลังร่ายเวทมนตร์ของเธอ.... มนตร์สะกดของเธอตราตรึงทุกสายตาให้หยุดอยู่ที่ตัวเธอ เปียโน และเสียงเพลง ใบหน้าอ่อนหวานที่ดูเคลิบเคลิ้มและผ่อนคลาย นิ้วเรียวที่กดเปียโนดูพลิ้วไหว บทเพลงที่บรรเลงมาจากเปียโนทำให้แทบทุกคนตกอยู่ในมนตร์เสน่ห์.... คงจะเป็นชาวโพลาโต้.... เขานึกสรุปในใจ....ก่อนเพลงบรรเลงจะรวดเร็ว รุนแรงขึ้น แก้วน้ำในห้องเริ่มร้าว และแตกกระจาย ก่อนที่เสียงเพลงจะนุ่มนวลขึ้น....แผ่วเบา แล้วแก้วน้ำกลับมาประสานกันเป็นดังเดิมใหม่อีกครั้ง.... เก่ง... คำชื่นชมที่เขานิยมอยู่ในใจ ก่อนที่เธอจะย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้.....เขาเสแกล้งไม่สนใจเธอ "เธอสุดยอด....สุดยอดไปเลยเฟมีล" เสียงเพื่อนสาวร่างเล็กของหญิงสาวผมดำร้องก่อนโผเข้ากอด ชื่อของหญิงสาวเรียกความสนใจจากเขาไปหมดสิ้น.... เฟมีลงั้นหรือ ?? พลันเสียงใสๆเสียงหนึ่งวาบขึ้นมาในสมอง.... "เราชื่อเฟ...." เสียงนี้.......เสียงของใครกัน ทำไมเขานึกไม่ออก.... เฟ.....เฟมีล..... จะใช่คนคนเดียวกันหรือเปล่า.... แล้วความคิดของเขาต้องเปลี่ยนไปในทันทีเมื่อได้พูดคุยกับเธอครั้งแรก.... เส้นผมสีดำสนิททอประกาย นุ่มนวลราวกับเส้นไหมที่พันอยู่ที่เข็มกลัดของเขา แววตาสีดำคู่โตส่อแววหาเรื่องและไม่เป็นมิตร น้ำเสียงหวานแต่กำลังโกรธและว่าเขาอย่างไร้เหตุผล ในเมื่อตัวเองเป็นคนเดินมาชนแท้ๆ... "เอาผมของฉันคืนมา...!" ดวงตาคู่โตจ้องเขาอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ ลีโอหันไปมองเพื่อนสนิทตนเองก่อนจะกระดิกนิ้ว เส้นผมสีดำยาวตัดออกจากกัน...ส่วนหนึ่งติดอยู่ที่เข็มกลัดของเขา ดวงตาสีดำคู่นั้นรื้นน้ำตาขึ้นมาชั่วครู่ ก่อนเจ้าตัวจะถามน้ำเสี่ยงสั่นหาเรื่อง....แล้ว...... เพี๊ยะ! ฝ่ามือพิฆาตเต็มแรงปะทะกับใบหน้าของเขาจนหน้าหัน.... พวกผู้หญิงนี่....อะไรกันนักหนา....ไร้เหตุผลเป็นที่สุด ! ชายหนุ่มนึกในใจก่อนจะถอนหายใจเบาๆ.... แต่ก็.....น่ารักดี..... หลังจากวันนั้นดูเหมือนว่าเขากับเธอจะกลายเป็นคู่ที่ไม่ถูกกันมากที่สุดในห้องไปเสียแล้ว.... เพราะทุกครั้งที่คุยกัน....ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะคอยหาเรื่องเขาอยู่เสมอ.... จนกระทั่ง....วันที่เขากับเธอได้เล่นดนตรีคู่กันเป็นครั้งแรก.... การใช้มนตราออลอรินอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่หนักหนาสาหัสสำหรับเขาเพราะเวทแห่งแสงของเขานั้นฝึกบ่อย...แต่สำหรับเธอคงไม่ได้มีโอกาสเล่นดนตรีเวทมากนัก.... ร่างบางที่อวดดีหลังจากเล่นเปียโนทรุดลงไปเพราะความเหนื่อย รอยยิ้มบางๆกระตุกที่มุมปากของชายหนุ่ม และไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจ.....เขาถึงนึกอยากอุ้มร่างบางนี้ขึ้นมาเป็นครั้งแรก.... ตัวเธอเบากว่าที่คิด....เสียงหวานๆที่ไม่มีแรงแต่ยังโวยวาย ร่างที่ดิ้นไปมาจะลงทำให้ชายหนุ่มนึกขันปนเอ็นดูในใจ ก่อนจะสงบลงเพราะความเหนื่อย....ในเวลานี้เองที่เขาสังเกตว่าโคนผมของเธอกลายเป็นสีแดง และดูเหมือนว่ามันจะแดงขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาสีดำสนิทก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเพลิง... เธอเป็นเด็กธาตุไฟบริสุทธิ์อย่างนั้นหรอกหรือ.... ความคิดที่เขาต้องหยุดชะงักเมื่อแววตาสีแดงเพลิงนั้นมองมาสบตา ดูเหมือนหัวใจจะชะงักลง ก่อนภาพแห่งความทรงจำนั้นจะเลือนรางขึ้นมาในสมอง....แต่คิดเท่าไหร่.....ก็นึกไม่ออกเสียที.... แววตาแบบนี้.....ทำไมคุ้นเคยเหลือเกิน..... เทศกาลโรเซร่า.....เทศกาลแห่งความรัก.... ราวกับเทพีโรเซร่าบันดาลให้เขามาเจอกับเธอในวันนี้อีกรอบ... หญิงสาวในชุดหวานลายดอกไม้ทั้งตัว ตั้งแต่ผม เสื้อ กระโปรง เส้นไหมสีดำที่ถูกเขาตัดไปดูเหมือนว่าจะยาวไล่เลี่ยกับเส้นอื่นๆแล้ว....ดวงตาสีดำวันนี้ดูเหมือนว่าจะร่าเริงผิดปกติ.... น่ารัก... คำชมที่เผลอหลุดออกมาในใจก่อนที่ชายหนุ่มจะพยายามเก็บอารมณ์ และยิ่งพอหันไปสบตากับหญิงสาวที่ดูเหมือนว่ายังไม่เลิกอคติกับเขา ชายหนุ่มต้องถอนใจเบาๆ นี่เขาไปทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย.... หลังจากอ้างนู่นอ้างนี่ด้วยอคติส่วนตัว....สุดท้ายเธอก็ยอมไปงานเทศกาลที่ใจกลางโซนกับพวกเขาจนได้ด้วยเหตุผลที่ว่า....เธออยากกินเค้ก.... เหตุผลที่เขาต้องเก็บกลับมาขำในใจ.... เหมือนเด็กจริงแท้.....หญิงสาวคนนี้..... ทั้งดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ใคร ซุกซน ชอบกินของหวาน เหมือนเด็กจริงๆ.... นายหญิงแห่งรัฐดาโรก้ากี่รุ่นๆก็เป็นแบบนี้สินะ... ความคิดที่เผลอไผล....ก่อนชายหนุ่มจะรีบดึงสติของตนเองกลับมาโดยเร็ว.... อย่าไปคิดอะไรเกี่ยวกับเธอคนนี้มากน่า..... ดูเหมือนว่า....เขากับเธอมีดวงสมพงษ์กัน....ท่าจะจริง.... ความคิดเกี่ยวกับหญิงสาวเบื้องหน้า เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์ ดูเหมือนว่าจะมีมากขึ้นทุกทีตามเวลาที่รู้จักกับเธอ.... ใบหน้าหวานที่อยู่ระดับคางของเขาเชิดขึ้นอย่างไม่สนใจ แววตาคู่นั้นเสไปมองทางอื่นอย่างพยายามไม่สนใจเขา เท้าสองคู่ก้าวไปตามจังหวะเพลงอ่อนหวานกลางหอประชุม มือบางที่อยู่ในอุ้งมือของเขาดูอ่อนนุ่ม กลิ่นหอมบางๆจากตัวเธอทำให้เขารู้สึกแปลกๆกับเธอมากขึ้น.... วันนี้เธอสวยราวกับภาพวาดของเจ้าหญิงออโรร่าในตำนาน.... เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์กำลังทำให้เขาคิดเกี่ยวกับตัวเธอมากขึ้นทุกที... "ดราฟ....ดราฟ..." มือบางรีบคว้ามือของเขาไปกุมไว้แนบหน้า....ใบหน้าหวานนั้นมีรอยหยาดน้ำตา....รอยยิ้มอ่อนหวานอย่างที่ไม่เคยส่งมาให้เขามาก่อนแทบทำให้เขาหัวใจสะดุด....ก่อนจะรีบเตือนสติตนเองว่ากำลังแสดงละครอยู่บนเวที ไม่ใช่เวลามานั่งคิดอะไรไร้สาระอย่างที่เขาไม่เคยเป็น.... "เจ้าหญิงของข้า...." บทหลังจากนั้น....เขาพูดอะไร เธอพูดอะไร เขาไม่สนใจ เขาเล่นละครไปตามบทเท่านั้น.... เพราะในเวลานี้......เหมือนภาพของเธอตราตรึงอยู่ในหัวใจและความทรงจำของเขาตลอดเวลา.... สักวันหนึ่ง.....ดูเหมือนว่าจะมาถึงเสียแล้ว....... เขาไม่เคยคิดเลยว่าการมาดาเรก้าครั้งนี้จะให้อะไรมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากนัก.... ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทำให้เขาเปลี่ยนโชคชะตาไปจริงๆ.... ร่างของ ' คนหยิ่ง ' ที่เดินแยกคนเดียวไปทำให้เขาถอนหายใจอย่างระอาเป็นเอ็นดู ก่อนจะสาวเท้าตามร่างบางไปเงียบๆโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้สึก ร่างของหญิงสาวเดินเข้าออกร้านนู้นร้านนี้อย่างเพลิดเพลินจนน่าปวดหัว แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาบางๆ ก่อนนัยน์ตาสีนิลจะเบิกกว้างเมื่อเห็นของที่หญิงสาวซื้อมาจะกิน ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปปั้นหน้าดุหยุดมือบางไว้ทันที เมื่อของกินถูกชะงัก ร่างของหญิงสาวมองดูตัวต้นเหตุทันที ก่อนจะถลึงตาใส่อย่างโมโหเมื่อพบว่าเป็นเขา ลีโอหัวเราะเบาๆในใจก่อนจะแสร้งทำหน้าดุแล้วสอนคนที่ไม่รู้จักอะไรไปยกใหญ่ ก่อนร่างบางจะอ้อนเบาๆว่าหิว ถึงตอนนั้นเขาอยากจะหัวเราะออกมาเหลือเกินแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้ ก่อนจะเดินนำหญิงสาวมาที่ภัตตาคารของตระกูลอย่างอารมณ์ดี.... สุดท้ายเฟมีลล่าก็ยังเป็นเด็กสาวน้อยเหมือนเดิม..... เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเพื่อนร่วมห้องที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนานไม่ได้ดึงความสนใจจากเขาไปได้มากนัก...เพราะตอนนี้สายตาของว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐกำลังจับตามองหญิงสาวผมยาวที่เดินไปเดินมาอยู่ตามโขดหินอย่างโดดเดี่ยวคนเดียวที่กำลังถอนหายใจเบาๆ..... ทำไมไม่ลงมาเล่นน้ำกับคนอื่น....หรือว่าว่ายน้ำไม่เป็น..... ดวงตาสีนิลมองตามหญิงสาวที่เดินตามโขดหินไปเรื่อยๆ ดูท่าทางเธอจะเดินไปเก็บอะไรสักอย่างที่อีกฝั่งของน้ำตกด้วยความเป็นห่วง....ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเพราะคิดว่าคนตรงหน้าคงไม่เป็นอะไร....แต่แล้ว..... ตูม! ร่างของหญิงสาวที่หล่นลงไปในน้ำทำให้ชายหนุ่มเบิ่งตากว้าง ก่อนจะรีบกระโจนลงไปช่วยเหลือหญิงสาวที่จมน้ำในส่วนที่ลึกที่สุดของน้ำตกในทันที.....ทิ้งไว้แต่ความวุ่นวายเพียงด้านหลัง..... อย่าเป็นอะไรไปนะ.......เฟมีล ร่างของชายหนุ่มทายาทฟรานเชสก้ากำลังสาวเท้าเกินไปตามทางเดินในคฤหาสถ์หลังใหญ่....ก่อนจะหยุดที่หน้าห้องทำงานของผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน....มือหนายกขึ้นมาชะงักชั่วครู่ ก่อนจะเคาะประตูอย่างคนตัดสินใจแน่วแน่..... "เข้ามา..." คำพูดที่ดังขึ้นมาจากด้านในทำให้เขาลังเลใจ.... จะบอกดีหรือไม่....แต่เขาไม่อยากให้มันยื้อเวลาไปมากกว่านี้แล้ว.... ลีโอ ฟรานเชสก้า เปิดประตูห้องทำงานของพ่อเข้าไปอย่างตัดสินใจ...ร่างของเจ้าผู้ครองรัฐดาโรก้าและนายหญิงแห่งฟรานเชสก้ามองมาที่เขาอย่างแปลกใจ ก่อนที่ผู้เป็นมารดาจะเอ่ยคำถามขึ้นมาก่อน... "ลีโอเหรอลูก.....ตามกำหนดการจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ..." นัยน์ตาสีรัตติกาลส่อแววไม่แน่ใจในตัวเองชั่วครู่....ก่อนจะกลับมาแน่วแน่อย่างคนตัดสินใจ.... "แม่ครับ....พ่อครับ.....คือว่าผม.....มีเรื่องอยากจะให้คุณพ่อคุณแม่ช่วยจัดการหน่อย....ได้ไหมครับ....." "เรื่องอะไรล่ะ..." ดาโก้เอ่ยขึ้นก่อนจะสบตากับลูกชายคนเล็ก ท่าทางแบบที่เขาเคยเป็นเมื่อก่อนทำให้เขาพอรู้คำตอบอยู่ในใจ... เร็วจริงแท้.....ลูกชายคนนี้..... "เรื่อง....สร้อยข้อมือครับ..." เขามองดูเธอมานานพอดูแล้ว.... ร่างของเฟมีลที่ท่าทางเมื่อวานนอนคงนอนมาเต็มหอบผ้าคลุมไหล่ลงมาเดินเล่นในสวนดอกไม้อย่างร่าเริงทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก..... คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะมั้ง..... ' ความรู้สึกนี้น่ะ...บอกไปเลยเถอะลูก...ไม่ต้องกลัว....เพียงแค่บอกให้ถูกเวลาเท่านั้น....' คำพูดของมารดาที่แวบเข้ามาในหัว....สายตาเขาจับจ้องไปที่ร่างบางนั้นก่อนจะกลับมาครุ่นคิดกับตัวเอง.... บอกไปเลยดีไหม.... ร่างของหญิงสาวที่เริ่มกอดแขนตัวเองเพราะความหนาวเรียกรอยยิ้มบางๆจากชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายอย่างเงียบๆ.... "ถ้าหนาวนักก็กลับไปนอนดีกว่า..." เฟมีลหันกลับมามองเขาด้วยแววตาสงสัย ก่อนจะเอ่ยปากตอบ "ยังไม่นอนอีกเหรอ..." "นอนแล้ว ตื่นแล้ว...นี่ก็เช้าแล้ว" "เช้าบ้าอะไรของนาย....ฟ้ายังมืดอยู่เลย" เสียงใสเถียงกลับแทบจะทันที....ลีโออมยิ้มน้อยๆกับคำเถียงที่ไม่รู้เวลาท้องถิ่นของเจ้าบ้าน...ก่อนจะเอ่ยตอบกลับ "ตี่สี่ที่นี่ถือว่าเช้าแล้ว....อยากเห็นแสงแรกไหมล่ะ...ที่นี่สวยไม่แพ้ที่ไหนหรอกนะ..." ร่างบางเงียบไปพักใหญ่ราวกับครุ่นคิดกับตัวเอง....เขาจึงเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้นไปก่อน "สบายดีแล้วนะ....แล้ววันหลังถ้าว่ายน้ำไม่เป็นก็อย่าไปอยู่ใกล้ๆน้ำสิ..." "ฉัน....ตกน้ำจริงๆด้วยสินะ" เสียงเบาๆเอ่ยขึ้นทำให้ชายหนุ่มมองด้วยความสงสัย "เธอพูดยังกับไม่เชื่อว่าตัวเองจะตกน้ำ....ไปทำอีท่าไหนล่ะ" "เปล่า....แค่เดินจะไปเก็บดอกไม้เท่านั้นแต่ไม่รู้เป็นไงหัวมึนๆสงสัยนอนน้อยไปหน่อยเลยลื่นล้ม" คำพูดของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มน้อยๆจากชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อๆ "คนขี้เซา..." "แล้วมันหนักหัวนายเหรอไง!" คำเถียงที่แทบจะตอบกลับมาทันทีที่เขาพูดจบ....ชายหนุ่มขยับรอยยิ้มน้อยๆ ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกความรู้สึกให้เธอรู้หรอก.....เฟมีล..... เสียงสีไวโอลินด้วยทำนองเพลงอ่อนหวานจากหญิงสาวคนเดียวในห้อง....สายตาของชายหนุ่มจับจ้องที่ใบหน้าหวานนั้นด้วยสายตาชื่นชม... เพิ่งรู้ว่าเธอเล่นไวโอลินเป็น....แถมเพราะเสียด้วย.... สายตาชายหนุ่มเบือนหันไปสบตากับแววตาคู่ที่คล้ายกันนิ่ง....แววตาของผู้ที่เป็นบิดาฉายแววรอยยิ้มรู้ทันที่ทำให้ชายหนุ่มต้องเสสายตากลับมากลับมามองที่หญิงสาวด้วยสีหน้าระเรื่อนิดๆ.... เธอจะรู้ตัวไหมเนี่ยว่าทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายแค่ไหน....เฟมีล.... เสียงหวานของไวโอลินจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังขึ้นมาจากบุรุษผู้ฟังทั้งสอง ก่อนที่เจ้าผู้ครองรัฐจะเอ่ยชม "หนูเล่นได้เพราะมาก ไม่น่าเชื่อว่าหนูจะเล่นดนตรีชนิดอื่นได้คล่องขนาดนี้ ลุงว่าตอนที่เชนอายุเท่าหนูฝีมือยังสู้หนูไม่ได้เลยนะ.." หญิงสาวยิ้มรับคำชมก่อนจะส่งไวโอลินคืนให้ชายหนุ่ม...ก่อนที่เสียงของเรลล่าจะดังขึ้นมาพร้อมกับก้าวเข้ามาในห้อง... "ลีโอลูกเล่นไวโอลินหรือ....ทำไมเพลงนี้แม่ไม่เคยฟัง..." "เปล่าครับ...เฟมีลเล่น ไม่ใช่ผม..." ชายหนุ่มตอบปฏิเสธ ก่อนที่มารดาของเขาจะหันไปมองเด็กสาวด้วยสายตื่นชม ก่อนจะส่งถุงใบใหญ่ใบหนึ่งให้กับเด็กสาว....ของที่ทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มพองโต.... ขอบคุณมากครับ.....คุณแม่... "นี่จ้ะ ของที่ป้าจะฝากให้ป้าเฟ อย่าลืมบอกเขาด้วยนะว่าป้าคิดถึงและก็ไม่ลืมสัญญา..." สัญญา...! นัยน์ตาสีรัตติกาลของลีโอหันไปมองผู้เป็นแม่ในทันที แต่เรลล่ากลับไม่สนใจ...แถมยิ้มล้อเลียนให้ผู้เป็นลูก ก่อนจะส่งสายตาบอกเชิงว่า ' เดี๋ยวค่อยคุยกัน... ' ซึ่งทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจในอก....ก่อนจะเดินออกจากห้องไป... สัญญา.....สัญญาอะไรกัน..... หลังจากที่ไปส่งเพื่อนร่วมห้องที่สถานทูตดาโรก้าแล้ว ว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐรีบกลับมาที่ปราสาทรัตติกาลในทันทีเพื่อขอคำตอบกับมารดาเกี่ยวกับเรื่องที่ค้างไว้เมื่อวันก่อนในทันที.... "อะไรกันลีโอ....ไม่เห็นต้องใจร้อนเลย...เฮ้อ....วัยรุ่นก็อย่างนี้แหล่ะนะ..." เสียงของมารดาที่แฝงแววล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัดทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยถาม "สัญญาอะไรเหรอครับแม่....แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผ้าผืนนั้น..." "ก็แค่สัญญาของคนแก่....ที่อยากให้ลูกแต่งงานกันเท่านั้นเอง..." นัยน์ตาสีนิลตอนนี้ฉายแววสงสัยปนตกใจที่นานๆครั้งจะแสดงออกมาสักทีนึง...ก่อนน้ำเสียงสงสัยจะถามคำถามต่อมาทันที... "อะไรนะครับแม่.....หมั้นงั้นเหรอ..." "ก็ใช่น่ะสิ....ดีจริงที่ลูกเลือกถูกคนแล้ว....ไม่งั้นแม่กับพ่อล่ะปวดหัวแย่เลย...ที่ต้องไปผิดสัญญากับเชนและเฟรล่าเนี่ย....เรื่องนี้แม่กับพ่อก็จัดการให้แล้วนะ....เหลือแต่เราน่ะ....หนูเฟมีลเค้ายอมรับในตัวเรายังล่ะ...หืม..." น้ำเสียงกระเซ้าที่เรียกสีหน้าเรื่อบนใบหน้าคมคาย ก่อนเจ้าตัวจะตอบน้ำเสียงเบาๆ "ยังครับ..." "เอ๊า....แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้ซะทีล่ะ....ผ้าก็ส่งไปแล้ว....เหลือแต่หัวใจเนี่ยสิ...อย่างนี้จะไหวมั้ยเนี่ย ผู้ชายตระกูลฟรานเชสก้าแต่ละคน....เฮ้อ....ไม่ไหวๆ" คำบ่นของนายหญิงแห่งฟรานเชสก้าเรียกเอา ' ผู้ชายตระกูลฟรานเชสก้า ' อีกสองคนที่นั่งอยู่ในห้องที่ถอนหายใจๆอย่างปลงๆ ก่อนที่ผู้นำตระกูลฟรานเชสก้าจะเผยรอยยิ้มขำๆที่น้อยครั้งจะยิ้มแบบนี้ขึ้นมา...ก่อนจะหันไปหาบุตรชาย... "เรื่องสร้อยข้อมือพ่อจัดการให้เรียบร้อยแล้ว....เหลือแต่พันธนาการที่ลูกต้องตัดสินใจด้วยตัวเองว่าลูกจะเดิมพันไว้ด้วยอะไร..." "ผมคิดไว้แล้วแหล่ะครับ..." เสียงตอบที่แน่วแน่และมั่นคงทำให้ผู้เป็นบิดามองด้วยความเอ็นดู กับคำตอบของพันธนาการที่เกิดขึ้นมาในใจ... "ตอนนี้....พ่อคิดว่ากังหันรัตติกาลควรเปลี่ยนผู้ถือครองแล้วล่ะ...เราจะทำพิธีในอีกไม่นาน....เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะลีโอ" "พ่อครับ.....หมายความว่า...." "ลูกจะเป็นคนถือครองกังหันรัตติกาลคนต่อไป...." พิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ในการส่งมอบผู้ถือครองกังหันรัตติกาลเกิดขึ้นอีก 3 วันต่อมา และเมื่อพิธีกรรมสิ้นสุด เท่ากับว่า ลีโอ ฟรานเชสก้าคือว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐและผู้ถือครองอัญมณีศักดิ์นิยามบทสุดท้ายอย่างสมบูรณ์ พร้อมกับการสร้างพันธนาการของสร้อยข้อมือที่ถือว่าเป็นของหมั้นของตระกูลฟรานเชสก้า.... สายโกเมนสีแดงเข้ม ข้างในบรรจุเส้นผมสีแดงเพลิงอันเป็นตัวแทนของหญิงสาว ร้อยล้อมรอบเพทาย อัญมณีสีม่วงเข้ม สัญลักษณ์แทนตัวของชายหนุ่มอย่างงดงาม สร้อยข้อมือที่ทำจากเงินบิดพลิ้วสวยงาม....แต่แม้ว่าจะสวยงามเพียงใด....สิ่งที่สำคัญคือที่สุดคือสิ่งที่จะหลุดออกจากปากของเจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนี้....สิ่งที่ทำให้สร้อยข้อมือของฟรานเชสก้าสำคัญที่สุด....พันธนาการ... พันธนาการที่ชายหนุ่มของฟรานเชสก้าสร้างพันธะเพื่อหญิงสาวเพียงคนเดียวในชีวิต... และเป็นอย่างนี้มาทุกรุ่น....ทุกคน.... ที่พันธสัญญาของคนตระกูลฟรานเชสก้าจะเหมือนกัน.... "ด้วยเกียรติของผู้ถือครองกังหันรัตติกาล และว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐ ข้า ทายาทแห่งฟรานเชสก้า นักเดินทางแห่งรัตติกาล ขอเดิมพันพันธการของสร้อยข้อมือเส้นนี้.....พันธสัญญาของข้าต่อผู้ที่ข้าเลือกดำรงตำแหน่งผู้ผูกพันธสัญญา ด้วยพลังแห่งกังหันรัตติกาล ข้าขอเดิมพันพันธนาการนี้ด้วยชีวิต..." น้ำเสียงหนักแน่น มั่นคง และแน่วแน่ของผู้ที่ตัดสินใจอย่างนี้แน่นอนในพันธนาการนี้ ดวงตาสีรัตติกาลฉายแววนิ่งสงบแต่แรงกล้า....สร้อยข้อมือเส้นนั้นเปล่งแสงประกายก่อนสงบลง และลอยมาในมือของชายหนุ่ม....ลีโอมองดูสร้อยข้อมือเส้นนั้นด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก พลันใบหน้าของหญิงสาวผู้ที่ผูกพันธะด้วยบังเกิดขึ้นมาในจิตใจ.... พันธนาการนี้....เขาเดิมพันเพื่อเธอ.....คนเดียว.... "แม่ครับ....ความรักคืออะไรเหรอ..." คำถามในวัยเด็กที่เขายังจำได้แม่น....เมื่อเวลานั้น แม่บอกว่าเขาจะรู้เองเมื่อถึงเวลา... ในเวลานั้น....เขาได้แต่เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้....โดยที่ไม่ได้ถามใครอีก.... เมื่อเติบโตขึ้นมา....ชีวิตของการเป็นผู้นำ การฝึกฝนเพื่อเป็นเจ้าผู้ครองรัฐที่ดีในอนาคต ทำให้คำถามที่เคยสงสัยถูกเลือนหายลงไปๆเรื่อย.....ความรับผิดชอบกับหน้าที่เข้ามาแทนที่คำถามที่เคยสงสัย คำว่า ว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐ ทำให้เขามีหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบมากกว่าคนทั่วไป....การรอคอยว่าสักวันหนึ่งที่ความรักจะมาเยือนนั้นก็ค่อยๆจางไปกับกาลเวลา.... จนเขาเคยคิดว่าความรักคงไม่มีจริง.... เขาไม่เคยพบเจอหญิงสาวคนไหนที่ทำให้รู้สึกดีได้....ไม่รู้ว่าการมีคนรักนั้นอบอุ่นเป็นอย่างไร.... เขาคิดแต่เพียงว่า....สักวันหนึ่งความรักจะเข้ามาหาตัวเอง.... จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาในชีวิต.....มาทำให้รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด....เธอทำให้โลกที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบและหน้าที่สดใสขึ้นมา หลายๆครั้งที่เขาพบว่า รอยยิ้มของเขานั้นยิ้มง่ายขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเธอ... มันเป็นโลกใบใหม่ที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เจอ.... หลายสิ่งหลายอย่างดูสดใส หัวใจที่เย็นชากับผู้อื่นมาตลอดเริ่มอ่อนโยนขึ้นเมื่อเธอนำความอบอุ่นมาให้....หลายครั้งที่ภาพของเธอวนเวียนเข้ามาในห้วงความคิด....และทำให้เขามีรอยยิ้มบางๆได้เสมอ.... นี่ใช่ไหม....ที่เขาเรียกว่าความรัก.... บางทีแม่ของเขาคงจะพูดถูก.....ว่าความรักของแต่ละคนนั้นต่างกันออกไป.... เวลานี้....ความรักเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆแล้ว.... สักวันหนึ่งที่เขารอคอยมาถึงแล้ว.... เขาควรเอื้อมมือคว้ามันเข้ามาเอาไว้กับตัวของเขาเอง......ใช่ไหม.......เฟมีล...... "วันเกิดหนูเฟมีลใกล้เข้ามาแล้วสินะ..." เสียงเอ่ยขึ้นอย่างไม่เป็นปี่เป็นขลุ่ยของหญิงสาวคนเดียวบนโต๊ะอาหาร คัลเรลล่า ฟรานเชสก้า ที่พูดขึ้นมาลอยๆแล้วก้มลงไปตักข้าวกินต่อไป....ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามลูกชายคนเล็ก... "เตรียมของขวัญไว้ให้เฟมีลยังล่ะหืม....ลีโอ" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาก่อนส่ายหน้าเบาๆแล้วกินข้าวต่อไป....ผู้เป็นมารดาได้แต่เม้มปากด้วยความขัดใจเล็กน้อย ซึ่งทำให้ผู้นำตระกูลอย่างดาโก้ยิ้มในแววตาอย่างขันๆ... "เฮ้อ....บอกแล้วว่าผู้ชายตระกูลนี้ไม่ไหว....จริงๆเล้ยแต่ละคน จีบหญิงไม่เป็น" รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าที่แสนจะเย็นชาของไทเมอร์ ฟรานเชสก้า ก่อนจะหันไปมองน้องชายของตัวเองที่ยังทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเล่นอย่างที่นานๆทีจะทำ... "ตกลงเลือกแล้วเหรอไง....หญิงสาวที่ผูกพันธะน่ะ..." "อย่ายุ่งมากน่าพี่..." "หึ....ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง.....แต่ระวังเถอะ หญิงสาวสวยขนาดนั้น ระวังจะไม่ทันหนุ่มคนอื่น..." พูดแค่นั้นแล้วก็แล้วไม่ได้เอ่ยอะไรอีกต่อไป แต่เด็กหนุ่มกลับมองหน้าพี่ชายตนเองด้วยสายตาโกรธปนเขิน....ซึ่งทำให้ไทเมอร์หัวเราะเบาๆเย็นๆ แล้วหันกลับไปรับประทานอาหารต่อ... "ยังไงก็จะไปวันเกิดหนูเฟมีลสินะ.....เดี๋ยวแม่จะฝากของขวัญไปให้....ส่วนเรื่องของลูก ลูกคิดเอาเองนะว่าควรจำอย่างไร ตอนนี้สร้อยข้อมือก็อยู่กับเราแล้ว....หลังจากนีจะทำอะไรก็ตัดสินใจเองล่ะ....พ่อกับแม่ช่วยได้แค่นี้.." "ครับ.." ชายหนุ่มรับคำเบาๆ ก่อนที่ผู้เป็นบิดาจะเอ่ยคำแนะนำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน.... "ลีโอ....ความรักน่ะ....ต้องทำตามที่หัวใจเรียกร้อง...." ตามที่หัวใจเรียกร้อง.....งั้นหรือ.... ร่างสูงของชายหนุ่มนั่งอยู่ในห้องนอนอย่างครุ่นคิด....ในมือหนานั้นมีสร้อยข้อมือเส้นสวยวางไว้กระทบกับแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามา....ก่อนคำพูดของผู้เป็นพ่อเมื่อตอนเย็นจะผุดขึ้นมาในหัว.... ความรักน่ะ....ต้องทำตามที่หัวใจเรียกร้อง.... แล้วตอนนี้หัวใจของเขากำลังร้องว่าอะไรกันล่ะ.... สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่กรอบรูปวาดเหมือนของหญิงสาว รอยยิ้มสดใสเหมือนทุกครั้งที่เขาเห็น ลีโอผ่อนลมหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยกับรูปวาดเหมือนนั้นลอยๆ... "เธอจะรู้ไหม....ว่าทำให้ใครหลายๆคนต้องวุ่นวายขนาดไหนน่ะ..." รอยยิ้มบางๆของชายหนุ่มผุดขึ้นมาที่มุมปาก....สายตาอ่อนโยนยังจับจ้องอยู่ที่รูปวาดนั้นชั่วครู่ ก่อนร่างสูงจะลุกขึ้นไปที่โต๊ะทำงาน....ก่อนที่สร้อยข้อมือเส้นสวยจะถูกเก็บอย่างบรรจงลงในกล่องกระดาษสีขาวใบเล็ก....มือหนาหยิบกล่องเล็กกล่องนั้นไปใส่ลงในกล่องใบใหญ่ แล้วนำกรอบรูปนั้นใส่ทับลงไปด้านบนอีกที....มือเรียวยาวนั้นไล้ไปตามใบหน้าของหญิงสาวในรูป....ก่อนจะที่รอยยิ้มอ่อนโยนจะถูกประดับบนใบหน้าคมคาย.... "หวังว่าเธอคงจะรับมันนะ..." แสงจันทราสอดส่องเข้ามาส่องกระทบกล่องของขวัญกล่องใหญ่....ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ ผ่านท้องฟ้าในยามราตรี... "ราตรีสวัสดิ์....หวังว่าเธอคงฝันดี..." รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม....กับหัวใจที่รู้คำตอบตัวเอง..... หลังจากนี้.....จะเป็นอย่างไร....เขาไม่อาจทราบได้.... แต่เมื่อวันนี้....โชคชะตาทำให้เขากับเธอมาพบกันแล้ว.... ต่อจากนี้ไป.....เขาจะทำตามที่หัวใจตัวเองเรียกร้องเสียที....... - The End -